We photograph, share and collect social, psychological and economical effects of coronavirus-induced pandemy on our daily lives. In order to protect from Covid-19 virus, we contribute to the creation of the visual memory of today by trying to look at ourselves from the inside of Corona Days, which will consist of visual reflections of our limited lives, “inside” and “outside”.

İÇGÖRÜ &KABULLENME & DIŞGÖRÜ

INSIGHT & ACCEPTANCE & EXTERNAL VIEW

Yazı ve fotoğraflar © Ilgın Erarslan Yanmaz

İstanbul

1. SERİ: ‘’İÇGÖRÜ’’

Karantina günlerini dış gerçekliğin olağan durumunu yitirmediği, doğanın kendi rutininde değişerek yeniden hayat bulduğu bir yerde geçiriyorum. Karantinanın ilk iki haftasında evin pencerelerinden bakınca dışarıda gözetleyebileceğim insan sayısı günden güne azaldı.

Evin dış yüzeyi kabuk tuttu, kendini korumaya aldı. Pencerelerden görünen manzaranın resmi yapıldı, an donduruldu.

Bakacak ve tasvir edecek bir şey kalmadığında evin içerisinde yüzeyler ile aramda sıkıntılı bir ilişki geliştiğini fark ettim. Her temas riskliydi. Aldığım tüm tedbirler görünmeyene, sinsi bir bulaşıcılığa karşı yapılan bir temizlik harekatıydı. Kirli tanımım değişmişti, görünmeyenden daha çok korkar hale gelmiştim. İnsanı diğer canlılardan ayıran maharetli iki uzantım, ellerim kullanmaktan değil sakınmaktan pullanıp sertleşti… Arınma isteği tüm kaçındığım davranışlara davet çıkarıyordu.

Evin dışı asemptomatikti, teşhis için iç görüntülenmeye ihtiyacı vardı.

​Kabuğu kaşıyıp kanattığımda iç ve dış görüntüler birbirinin içine geçti, resim bozuldu. Bulaşık eldivenlerinin içini de yıkamıştım, bu yarattığım son sanat eseriydi.

Yaptığımın iç dış temizlik olduğunu, uzun süreceğini ve çok zorladığımı o zaman fark ettim.

İlerleyen haftalarda akıttığım kire tiksinmeden bakabilirken yoğun suçluluk ve utanç duygularını geride bırakırken ve en derin korkuları yüzeye çıkarırken sürecin zorunlu kıldığı değişim, içe dönme  ve yeniden tasarlanma bilinmezlikle birlikte kontrast değil uyum içerisinde yol almaya çalışıyordu.

INSIGHT

I spent the quarantine days in a place where the external reality did not lose its usual state, and nature changed in its own routine and came to life again. In the first two weeks of the quarantine, when I looked through the windows of the house, the number of people I could watch outside decreased day by day.

13.05. 2020

​

2.SERİ (KABULLENME)

ACCEPTANCE

Karantinanın başında yaşadığım sarsıntı beraberinde kabullenmeyi getirince, her şeyi kontrol etmeyi  neredeyse tamamen bıraktım. Geriye kalan bir kısmı ise günlük hayatın rutini haline geldi. İçeri ve dışarı giriş çıkışlar daha kolaylaştı, eşikten  farklı dünyalara geçiş keyifli bir hale geldi. Yine de dışarının düzeni içerinin kaosuna engel olamıyor. İçerideki kaos ise kendi düzenini yarattı. ‘’Olduğu kadar’’ kendine yetme çabası, tek başınalık, yeni iletişim biçimleri, değişimin yarattığı canlılık, yaşadığım evi yeniden keşfetmek vazgeçilmezler haline geldi. Yeni normalin sınırlarını her gün biraz daha zorlasam da ve  alışmaya başlasam da bazı yoksunluklar eskiyi aratıyor…

When the shock that I experienced at the beginning of the quarantine brought with it acceptance, I almost stopped checking everything. The remaining part became the routine of daily life. Entry and exit got easier and the transition from threshold to different worlds became enjoyable. Still, the order of the outside cannot prevent the chaos of the interior. The chaos inside created its own order. ”As much as” the effort to be self-sufficient, loneliness, new forms of communication, liveliness created by change, and rediscovering the house I live in became indispensable. Although I push the limits of the new normal a little bit more and start to get used to it, some deprivations make me look for the old …

27.05 2020

3. SERİ (DIŞGÖRÜ)

EXTERNAL VIEW

Dışarısı içeriden ne çağrıştırıyor? Normalleşme sürecinde herkesin ‘normali’ kendine mi? Neden baktığımız her mekanda ve her detayda  hala yasakları görüyoruz, algılarımız mı kötüleşti yoksa gerçek sandıklarımız artık eskisi kadar berrak mı değil ? Gerçekten birlikte mi başarıyoruz? İklim felaketinden korkan ve geleceklerini güvenle inşaa edemeyen nesil ile nefessiz ve yalnız kalmaktan, geçmişini yitirmekten korkan yaşlı nüfus nasıl barışacak? Maskelerin ardından nasıl iletişim kuracağız, mimikler olmazsa karşımızdakini nasıl  tarayacağız? Benzer maskeler takmak bizi huzursuz mu kılıyor? Aynı olmak sanıldığı kadar olumlanması gereken bir şey mi? Sosyalleştiğimiz mekan bizi ne kadar tanımlar? Yolculuk özgürlük müdür?

Is everyone’s ‘normal’ individual in the normalization process? What does the outside evoke from the inside? Do communication possibilities in digital platforms freeze time or freeze relationships? If we are able to produce and make our food ourselves to eat, who will feed those who earn a living by providing services in the food industry? Why are we still seeing bans in every place and detail we look at, did our perceptions deteriorate or else, are our supposed truths not as clear as before? Are we really doing it together? How will the older population, afraid of breathlessness and loneliness and losing their past, make peace with the generation that is afraid of climate disaster and cannot build their future safely? How will we communicate after the masks, and if we don’t have facial expressions, how will we scan the other? Does wearing similar masks make us uneasy?

fotoğraflar ve yazı  © Ilgın Erarslan Yanmaz​

​